Trigger warning: Αυτή η ιστορία περιέχει περιεχόμενο που σχετίζεται με ζητήματα ψυχικής υγείας

Όταν ήρθε το πρώτο lockdown και μετά τον αρχικό τρόμο, για να είμαι ειλικρινής περνούσα καλά. Για πρώτη φορά είχα χρόνο στο σπίτι, έκανα ποδήλατο, μαγείρευα και ανακάλυψα τα πάρκα της γειτονιάς μου.

Στο δεύτερο lockdown όμως τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά. Οι πρώτοι μήνες κύλησαν με το χρόνο να έχει χάσει πλέον κάθε νόημα. Δούλευα περισσότερο από ποτέ γιατί απλά δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω, μου έλειπαν οι φίλοι μου, ανησυχούσα για την οικογένεια μου και ειδικά για τη μητέρα μου που είναι σε ευπαθή ομάδα.

Δεν ξέρω πότε το άγχος της πανδημίας μετατράπηκε σε κατάθλιψη. Ξυπνούσα κάθε μέρα και ένιωθα ότι δεν υπάρχει κανένα νόημα. Δεν μπορούσα να δουλέψω και δεν άντεχα να δουλεύω άλλο από το σπίτι, δεν είχα όρεξη να φάω, δεν είχα την ενέργεια και το κίνητρο ούτε να κάνω μπάνιο. Ήμουν δυστυχισμένη, όχι απλά με την καθημερινότητα αλλά με τη ζωή μου μέχρι εκείνη την ώρα ή τουλάχιστον αυτό ένιωθα και αυτό το συναίσθημα μέρα με τη μέρα δυνάμωνε.

Στην αρχή άκουγα και άλλα άτομα με παρόμοια συμπτώματα και θεωρούσα ότι είναι φυσιολογικό να νιώθω έτσι. Έχουμε πανδημία, φοβόμαστε, είμαστε όλοι χάλια, αυτό σκεφτόμουν. Συνειδητοποίησα ότι κάτι δεν πάει καλά όταν ξεκίνησα να έχω σκέψεις επαναλαμβανόμενες, που ενώ ήξερα ότι δεν είναι φυσιολογικές, με ανακούφιζαν. Πολλοί ίσως νομίζουν πως τα άτομα με αυτοκτονικές σκέψεις, ζουν μέσα στην αγωνία και είναι υπερσυναισθηματικά, στην πραγματικότητα οι σκέψεις αυτές εμένα με ηρεμούσαν. Δεν υπήρχε λόγος να στεναχωριέμαι όταν έχω «πλάνο διαφυγής».

Για εμένα έπαιξαν κεντρικό ρόλο τα άτομα που εμπιστεύτηκα για να μιλήσω, ξεκίνησα (ξανά) ψυχοθεραπεία και αγωγή και με τον καιρό τα πράγματα βελτιώθηκαν. Αρχικά το μοιράζομαι αυτό γιατί θέλω να στείλω δυο μηνύματα:

1. Όσο λειτουργικός και να σας φαίνεται κάποιος δεν είναι απαραίτητο ότι είναι, προσωπικά το πέρασα αυτό συνεχίζοντας να εργάζομαι και για τον έξω κόσμο να φαίνομαι οκ.
2. Αν είσαι στην ίδια κατάσταση, όσο απόγνωση και να νιώθεις, όσο και αν πιστεύεις πως είναι όλα μάταια, όσο και αν νιώθεις πως η ζωή δεν έχει τίποτα ευχάριστο να σου δώσει, σου εγγυώμαι ότι γίνεται καλύτερα αρκεί να ζητήσεις βοήθεια.

Δεύτερον, η τέχνη έπαιξε κεντρικό ρόλο στη θεραπεία μου και παίζει ακόμα. Από το γράφω μέχρι το να κάνω πως παίζω μουσική, μου έδωσε έναν νέο τρόπο να εκφράζω τα συναισθήματα μου και άρα να τα αναγνωρίζω και να τα επεξεργάζομαι, οπότε χαίρομαι πολύ που συμμετέχω στο StoryLiving και ελπίζω μέσα από το μοίρασμα των ιστοριών μας να γίνουμε περισσότερα και δυνατότερα.

Story by Maria